صنعت سنگ در ايران ريشه‌ای قديمی در تمام دوران تاريخ دارد. با گذشت زمان و گذر از مرحله استفاده مقدماتی از سنگ به تدريج رنگ و بافت سنگ مورد توجه قرار گرفت و به اين ترتيب به سنگ نه فقط برای پوشش كف يا سطح ساختمان‌ها و ديوارها، بلكه به عنوان عاملی در زيبا سازی ساختمان‌ها توجه شد.

سنگهای تزئينی با اسامی گوناگون در دنيا شناخته شده‌اند. در ايران نيز اين سنگ‌ها با نام‌های، سنگ‌تزئينی، سنگ‌ قابل برش، سنگ روكار، سنگ نما ، سنگ كوپ و سنگ پلاك می شناسند. در زمینه سنگ‌های ساختمانی، واژه «گرانیت» شامل کلیه سنگ های آذرین دانه درشت به علاوه گنایس و شیست دانه درشت است؛ «ماسه سنگ» به کوارتزیت و برخی از سنگ آهک‌های دانه ای اتلاق می‌شود؛ و «مرمر» کلیه کربنات‌های غیر متخلخل که قابلیت پولیش شدن داشته باشند را شامل می‌شود. به علاوه تعدادی نام‌ تجاری دیگر نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ مثل تراورتن (که برای هر سنگ آهک متخلخل استفاده می‌شود)، سنگ خاکستر (توف) و سنگ کبود (معمولاً بازالت، اما این واژه می‌تواند برخی از اسلیت‌ها را نیز شامل شود). با توجه به جایگاه ویژه ایران از لحاظ برخورداری از منابع و ذخائر ارزشمند و کیفیت منحصر به فرد انواع سنگ تزئینی، بازارهای عمده جهانی سنگ کشورهای چین، هند، ایتالیا و … همواره از شرکای تجاری ایران در این زمینه بوده‌اند.

‎حضور رقبای پرقدرت همچون چین و هند (که با تمرکز بر عرضه سنگ با قیمت رقابتی تر بخش عمده‌ای از بازار این کالا را به خود اختصاص داده‌اند.)، عدم بهره‌گیری از تکنولوژی مدرن و به روز جهان که تاثیر بسزایی در تامین سطح کیفیت مورد انتظار مشتریان خواهد داشت، ضعف نقدینگی بنگاه‌های تولیدی و صادراتی و به تبع آن ناتوانی بنگاه‌ها در سرمایه گذاری تکنولوژیکی و مدیریت سنتی حاکم بر اغلب واحدهای فرآوری سنگ از مهم ترین عوامل موثر بر سهم اندک صادرات سنگ در ایران است.